Een wandeling in de duinen met een groepje.
Eén van ons loopt ongemakkelijk vanwege een heupblessure.
“Als je nu eens aan de ruimte boven je hoofd ‘denkt’, nu, tijdens het lopen”, opper ik.
“hé, ik loop opeens lichter, gemakkelijker”, reageert ze. Zomaar meteen gaat het.
Ik loop zelf ook meteen lichter – de aandacht ervoor hebben. Ik zie nog iemand erop reageren, want zijn loopje wordt ook lichter en meer als vanzelf.
Na 5 minuten is het weer ‘vergeten’; de gewoonte neemt het over.
Dus weer de opdracht van ‘ruimte’ verfrissen….. het werkt.
Even later een trap naar beneden; “o, ja, nu ook ‘omhoog’ denken”.
Minder bang, minder vast zetten, beter evenwicht.
Previous Post